Ραψωδία ενός αουτσάιντερ

Ο Μάλκολμ Ντιλέινι το έθεσε σωστά, χθες βράδυ, γράφοντας στο twitter: "Tα μεγάλα μπάτζετ και τα ονόματα δε σημαίνουν πάντα κάτι. Η Μακάμπι κέρδισε μια ομάδα γεμάτη σταρ, χωρίς η ίδια να έχει κάποιον τέτοιο."

Η Μακάμπι είναι, από χθες, πανάξια η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης, έπειτα από ένα F4, στο οποίο πήγε ως το απόλυτο αουτσάιντερ επιβλήθηκε απέναντι σε 2 ομάδες με υπερπολλαπλάσιο μπάτζετ και πολυ περισσότερες λύσεις.

Με δυο στιλ

Αυτό που για τη Μακάμπι -κι οποιαδήποτε ομάδα- φάνταζε εξαιρετικά δύσκολο ήταν το να καταφέρει αφενός να περάσει την ΤΣΣΚΑ των μεγάλων κορμιών και των ελάχιστων γκαρντ κι αφετέρου να νικήσει σ' έναν τελικό μια ομάδα με το ταλέντο και την πληρότητα της Ρεάλ. Η δυσκολία έγκειται στο γεγονός πως, ως κατώτερη ομάδα, ήταν υποχρεωμένη σε δύο βράδια να προσαρμοστεί σε εντελώς διαφορετικές καταστάσεις και να πάρει τα παιχνίδι.

Το βράδυ της Παρασκευής, ο Μπλατ έπρεπε να βρει τρόπο να ελαττώσει τις απώλειες απ' το low post παιχνίδι της ΤΣΣΚΑ που είχε miss match υπέρ της σε κάθε θέση απέναντι στη Μακάμπι και, παράλληλα, να τα βγάλει πέρα με τους ικανούς σουτερ της περιφέρειας.

Δυο ημέρες αργότερα, ήταν το up tempo παιχνίδι της Ρεάλ, με το πολύπλευρο επιθετικό ταλέντο και τη δημιουργία απ' έξω, αλλά κι από μεσα, που έπρεπε να αντιμετωπιστεί.

Και στις δύο περιπτώσει, η Μακάμπι τα κατάφερε περίφημα, με το παιχνίδι απέναντι στη Ρεάλ να αποτελέι, ίσως, το σπουδαιότερο "κόλπο" του Μπλατ στην καριέρα του, ως σήμερα.

Τελικός

Το παιχνίδι απέναντι στη Ρεάλ (δυο μέρες μετά τη συγκλονιστική παράσταση των Μαδριλένων στον ημιτελικό απέναντι στην Μπαρτσελόνα) ήταν μια ευκαιρία για τη Μακάμπι να γράψει ιστορία, αλλά και να αποδείξει πως δεν κράτησε τυχαία πολύ κοντά της τη Ρεάλ στα δύο παιχνίδια για το top 16.

Τέσσερα, μεταξύ πολλών, ήταν τα σημαντικότερα στοιχεία που τελικά έδωσαν τον τίτλο στη Μακάμπι.

1. Σόφο-Τάιους απέναντι στον Μπουρούση

O Mπουρούσης επιθετικά ήταν καθοριστικός για τη Ρεάλ, καθώς την κράτησε μες στο παιχνίδι σε κρίσιμα σημεία, πήρε σημαντικά ριμπάουντ, ευστόχησε σε βολές στα τελευταία δευτερόλεπτα. Εντούτοις, ο Έλληνας σέντερ συνάντησε πολλά προβλήματα αμυντικά, έγινε στόχος του Μπλατ και των παικτών του και δεινοπάθησε απέναντι σε κάθε αντίπαλο που βρήκε μπροστά του.

Με το Σόφο στο παρκέ, ο Μπλατ χτύπησε τον Μπουρούση στο low post, όπου δυσκολέυτηκε να αναχαιτίσει το Σχορτσανίτη.

Mόλις 3 δευτερόλεπτα στην κατοχή της Μακάμπι η μπάλα, κι ο Σόφο έχει πάρει ήδη θέση στη ρακέτα, για να νικήσει το Μπουρούση.

Επαναφορά για τη Μακάμπι, η μπάλα στον Οχαγιόν κι οι παίκτες τη Μακάμπι έχουν αδειάσει τη ρακέτα για λογαριασμό του Σόφο.

Πάλι απομόνωση για το Σόφο, ο οποίος τελειώνει με καλάθι και φάουλ.

Υπήρχαν στιγμές που πήγε και βοήθεια στο μαρκάρισμα του Σόφο, αλλά η 5αδα του Μπλατ με 4 σουτέρ -εκ των οποίων ο ένας είχε ως αντίπαλο στην άμυνα πάιχτη με αργά πόδια (Μίροτιτς, Ρέγες)- ήταν σε θέση να σκοράρει απ' έξω, εκμεταλλευόμενη την ικανότητα του Σόφο να δημιουργεί απ' το low post.

Ανάλογου μεγέθους, αλλά διαφορετικής φύσης προβλήματα είχε ο Μπουρούσης κι απέναντι στον εξαιρετικό απ' το top16 κι έπειτα Τάιους. Ο Αμερικάνος διαθέτει ταχύτατα πόδια κι εναντίον αργών σέντερ και κακών αμυντικών στο pick n' roll δημιουργεί προβλήματα.

O Mπουρούσης δεν προλαβεί το κόψιμο του Τάιους, ο Μίροτιτς κλείνει σε βοήθεια κι έτσι ο Χίκμαν βρίσκει ελέυθερο τον Πνίνι στη γωνία.

Ανισορροπία στην άμυνα της Ρεάλ και δυο επιλογές στη weak side για το Χίκμαν, απόρροια της ανάγκης της Ρεάλ να αποφύγει εύκολο καλάθι απ' το "κόψιμο" του Τάιους.

Ο Τάιους στην πλάτη του Μπουρούση, έπειτα από σκριν, καμία βοήθεια απ' τους παίκτες της base line κι εύκολο καλάθι για τον Τάιους.

Ο Λάσο δοκίμασε και τις αλλαγές, για να μην εκτεθεί απ' τον Τάιους, αλλά όσες -λίγες- φορές επιχείρησε κάτι τέτοιο, ο εκάστοτε γκαρντ (στη φώτο ο Χίκμαν) "νίκησε" το Μπουρούση στα πόδια.

Σ' αυτό το κομμάτι, ο Λάσο θα μπορούσε να είχε αξιοποιήσει έναν καλύτερο αμυντικό στο pick n' roll, όπως ο Σλότερ, ο οποίος ομως τελικά αγωνίστηκε ελάχιστα και κυρίως απέναντι στο Σοφοκλή. Αξίζει να σημειωθεί πως κι ο Μεσίνα στον ημιτελικό "πληγώθηκε" από τον Τάιους, αλλά δε θέλησε σε κανένα σημείο να τον αντιμετωπίσει με τον -πολύ πιο γρήγορο απ' τους υπόλοιπους σέντερ- Χάινς, τον οποίο προτίμησε να χρησιμοποιήσει κυρίως στο 4.

2. Σμιθ και Μπλου έναντι "βαρύτερων" στο 4

Σε μεγάλο διάστημα του παιχνιδιού, η άμυνα της Μακάμπι αντιμετώπισε σημαντικά προβλήματα απ' την παρουσία του Φελίπε Ρέγες, αφού ο Ισπανός είναι πολύ πιο δυνατός και καλύτερο ριμπάουντερ απ' όποιον έβρισκε απέναντί του (συνήθως Σμιθ ή Μπλου).

Εντούτοις, όταν ο οίστρος του Ρέγες έλαβε τέλος ή, όταν, ο κακός Μίροτιτς βρισκόταν στο παρκέ, η Μακάμπι αξιοποιούσε τα αργά πόδια του αντίπαλου power forward, βγάζοντας τα δικά της "4" μακριά απ' το καλάθι, δημιουργώντας έτσι είτε χώρους στη ρακέτα, είτε προϋποθέσεις για κάποιο καλό σουτ απο μακρία.

Χαρακτηριστική περίπτωση, με το Ρέγες να υποχρεώνεται να ακολουθήσει το Σμιθ μέχρι το τρίποντο και, τελικά, να μείνει πολύ πίσω, έπειτα απ' την τρίπλα του Αμερικάνου.

Συνολικά, η Μακάμπι πέτυχε 6 τρίποντα με τους παίκτες που αγωνίστηκαν στο "4" και, στις περισσότερες απ' αυτές τις περιπτώσεις, εκμεταλλεύτηκε την καθυστερημένη αντίδραση των προσωπικών τους αντιπάλων.

3. Άγνοια κινδύνου και ποικιλία στην άμυνα

H Μακάμπι κέρδισε πολλά απ' τις προσωπικές εμπνεύσεις των παικτών της, οι οποίοι αποδεδειγμένα είναι ικανότατοι στο 1 εναντίον 1. Ρίκι Χίκμαν και, κυρίως, Ταιρίζ Ράις δε δίστασαν να βγουν μπροστά στις κρίσιμες, τελευταίες επιθέσεις, παρά τα μέτρια ποσοστά τους και να αναμετρηθούν στα ίσα με διπλό και τριπλό μαρκάρισμα που τους "περίμενε" στη μαδριλένικη άμυνα.

Στον τελικό, η Μακάμπι δεν είχε κάτι να χάσει κι οι παίκτες της είχαν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν το μυαλό τους, να περιορίσουν την επίδραση του ενστίκτου, αλλά παρ' όλα αυτά να μην πάψουν να είναι απόλυτα αποφασιστικοί σε κάθε προσπάθειά τους.

Απ' την άλλη, στην άμυνα (ο Μπλατ φημίζεται για τις ιδέες του σε αυτήν) η Μακάμπι χρησιμοποίησε κάθε πιθανό τρόπο, για να περιορίσει τη Ρεάλ. Και σε ένα μεγάλο βαθμό τα κατάφερε, είτε με αλλαγές στα σκριν, είτε με ζώνες με προσαρμογές είτε με καθαρό man to man. Ο Ρούντι στο δεύτερο ημίχρονο παρέμεινε σχεδόν παροπλισμένος, χάρις στην φοβερή αμυντική προσπάθεια των παικτών του Μπλατ, ο Μίροτιτς είχε πολύ άσχημες επιλογές, ενώ ο Γιουλ έμεινε στο 0.

4. Ζητήματα χαρακτήρα για τη Ρεάλ

Το τελευταίο κομμάτι της προηγούμενης παραγράφου μπορεί να συσχετιστεί με τα γενικότερα ζητήματα χαρακτήρα της Ρεάλ. Αποδεδειγμένα, η Ρεάλ δεν τα καταφέρνει, όταν αγωνίζεται σε σκληρές έδρες (γιατί και το Μιλάνο ως έδρα της Μακάμπι θα πρέπει να λογίζεται για το χθεσινό τελικό). Οι 2 ήττες στο ΣΕΦ (σε παιχνίδια που η Ρεάλ χρησιμοποίησε το ένστικτο έναντι του μυαλού σε υπερθετικό βαθμό), η ήττα στο Μόναχο και η νίκη στον πόντο μες στο Τελ α βιβ ανέδειξαν προβλήματα της Ρεάλ. Προβλήματα που δεν είχαν καμία σχέση με την ποιότητα των παικτών της, αλλά με το πνευματικό κομμάτι της προσωπικότητάς τους.

Mαθήματα

Τα 3 τελευταία F4, καθώς και οι προημιτελικοί του 2011 (με τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού απέναντι στην Μπαρτσελόνα) αποτελούν καθημερινούς εφιάλτες για Ισπανούς, Ρώσους και Τούρκους. Και παράλληλα μια πανηγυρική δικαίωση όσως δουλεύουν με σκυμμένο το κεφάλι, επιλέγουν προσεκτικά με τα λίγα που διαθέτουν και δεν στέφονται πρωταθλητές στις καλοκαιρινές μεταγραφές.

Ο Ντέιβιντ Μπλατ με τη σπουδαία Μακάμπι που δημιουργήσε, εξασφάλισε ένα πολύ καλό επόμενο συμβόλαιο (είτε στο Ισραήλ είτε κάπου αλλού), αλλά κυρίως κέρδισε το σεβασμό όλων των φίλων του μπάσκετ. Η αρχή είχε γίνει στη σειρά με το Μιλάνο, με το break απέναντι στην Αρμάνι κι ολοκληρώθηκε στην ίδια πόλη με εμφατικό τρόπο.

Βραβεία Euroleague 2013-2014

Τα playoffs της Euroleague αποτελούν παρελθόν, οι άξιοι δικαιώθηκαν και προκρίθηκαν στο F4 του Μιλανό και, πριν τις μεγάλες μάχες μεταξύ Μακάμπι, ΤΣΣΚΑ, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ, το EuroleagueGR ψηφίζει τους καλύτερους.

MVP: Σέρχι Ροντρίγκεθ

Αποτελεί πια ένας απ' τους πιο αναγνωρίσιμους και αναγνωρισμένους point guards της Ευρώπης, αν και μέχρι πέρσι ήταν ένας παίκτης, τον οποίο κανείς θυμόταν ως "έναν Ισπανό που είχε παίξει στο NBA" -πάντα στη σκια των Καλδερόν, Ναβάρο, Ρούντι και λοιπών- και έναν παίκτη που με τα αδιανόητα γρήγορα πόδια μπορούσε να αλλάξει το ρυθμό ενός αγώνα.

Εξαιρετικά σημαντικός για την περσινή Ρεάλ στο δρόμο για το Λονδίνο, αλλα φέτος πραγματικός πρωταγωνιστής της. Ο χρόνος συμμετοχής του έχεις αυξηθεί κατά 5 λεπτά (23 έναντι 18) και σκοράρει 13,5 πόντους, δίνοντας παράλληλα και 5 τελικές αν παιχνίδι.

Ένας αρκετά καλός αμυντικός ριμπάουντερ για τη θέση και το ύψος του, ικανός αμυντικά και πολύπλευρα απειλητικός στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού.

Βασικός παράγοντας στο να είναι η Ρεάλ η ομάδα με τα λιγότερα λάθη ανα παιχνίδι στη διοργάνωση και, φυσικά, μια ομάδα των 71 κατοχών στο 40λεπτο.

Coach της χρονιάς: Ντέιβιντ Μπλατ

O Λούκα Μπανκι πήρε μια ομάδα (Μιλάνο) με 4 "εγωιστές" γκαρντ κι απέδωσε εξαιρετικό μπάσκετ με βασικά χαρακτηριστικά την aggressive άμυνα και την ορμή να ξεχειλίζει στην επίθεση.

Εντούτοις, ο Μπλατ είναι εκείνος που έκανε το μεγάλο "κόλπο", σπάζοντας με τη Μακάμπι την έδρα του Μπάνκι και της ομάδας του.

O Mπλατ είχε να αντιμετωπίσει, στη μέση της χρονιάς ένα σωρό μικροτραυματισμούς του Σοφοκλή και, κυρίως, την απώλεια του κορυφαίου ψηλούς της, Σον Τζέιμς, μέχρι το τέλος της σεζόν. Παίρνοντας το 100% από Σοφο και Τάιους, πάλευε για να καλύψει το κενό, αλλά πάντα στα μεγάλα ματς έλειπε το ένα παραπάνω κορμί για να αντέξει η front line των Ισραηλινών.

Στη σειρά με την Αρμάνι, κατατρόπωσε την άμυνα των Ιταλών στο pick n' roll είτε με τον Τάιους, είτε με τη διεισδυτικότητα των guards της, είτε με το θανατηφόρο σουτ, ανα πάσα στιγμή, των 4/5 της εκάστοτε 5αδας του.

Η Μακάμπι, ενδεχομένως, έχει φτάσει στο ταβάνι της, αλλά μεχρι αποδείξεως τούτου κι έχοντας αποκλείσει τους διοργανωτές, μπορεί να ελπίζει πως με στρατηγό τον Αμερικανό τεχνικό θα επιστρέψει στην κορυφή.

Καλύτερος 6ος παίκτης: Μπραντ Όλεσον

Τίτλος κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του Σέρχι Ροντρίγκεθ, αφού δεν έχει ξεκινήσει ούτε μια φορά βασικός μες στη σεζόν. Ωστόσο, ο Σέρχι με τις εμφανίσεις του, ήταν πραγματικός MVP κι όχι απλώς καλύτερος μεταξύ των 6ων.

Ο τίτλος, λοιπόν, θα πάει αλλού. Ο Μπραντ Όλεσον προερχόταν απ' τον πάγκο, στο πλευρό του Πασκουάλ, και βοηθούσε την ομάδα του να διατηρηθεί σε υψηλό επίπεδο σκοραρίσματος, καθώς και αμυντικής λειτουργίας.

9 πόντους ανα παιχνίδι προσέφερε στην ομάδα του ο Αμερικάνος με κοντά στο 45% εντός παιδιάς και εξαιρετική ισορροπία προσπαθειών (61 τρίποντα κι 61 δίποντα).

Καλύτερος αμυντικός: Ντέιβιντ Μος

Φοβερό εργαλείο για κάθε προπονητή, κι ο Μπάνκι δεν επέμεινε, άδικα, να τον ακολουθήσει στο δρομολόγιο απ' τη Σιένα στο Μιλάνο.

Πάρα πολύ καλός στην ομαδική άμυνα και στην άμυνα στο low post. Μπορεί, λόγω ταχύτητας και δύναμης, να μαρκάρει από το 1 μέχρι το 4, ενώ είναι εξαιρετικός και στην άμυνα ζώνης, κρατώντας σωστά αποστάσεις και χρησιμοποιώντας το μπασκετικό μυαλό του.

Πιο βελτιωμένος παίκτης: Νικ Κέινερ-Μέντλει

Μετά την παταγωδώς αποτυχημένη περσινή σεζόν στη Μακάμπι, ο Αμερικάνος ξανασυστήθηκε στο κοινό της Ευρωλίγκας με τη φανέλα της Μάλαγα.

Στα 30 του, έδειξε έτοιμος να καθιερωθεί σε αυτό το επίπεδο. 12,5 πόντοι και 5 ριμπάουντ ήταν καθοριστικά για να φανεί ανταγωνιστική η ομάδα του ακόμη και στο top 16.

Σκοράρει στη ρακέτα, σκοράρει απ' έξω, σκοράρει με πλάτη, σκοράρει κι έπειτα απο τρίπλα. Έχει το επιθετικό πακέτο κι, αν συνεχίσει να βελτιώνεται, ιδίως αμυντικά, μπορεί να βρει θέση και σε ακόμη καλύτερη ομάδα.

Φυσικά, αξίζει να αναφερθεί κι ο Τίμπορ Πλάις της Κούτσα, που παρουσιάζεται κάθε χρόνο και καλύτερος. Φέτος, ο Γερμανός ήταν απ' τους πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμους ψηλούς στην Euroleague και διασώθηκε στην άσχημη χρονιά της ομάδας του Σκαριόλο.

Καλύτερος νέος παίκτης: Αλεχάντρο Αμπρίνες

Πέρσι έδωσε τα πρώτα δείγματα ως το "νέο άιμα" της Μπαρτσελόνα. Φέτος, ήταν σημαντικό κομμάτι του rotation των Καταλανών. Στα 20 του, έβρισκε 17 λεπτά μέσο όρο στο παρκέ και ανταποκρινόταν.

Σκοράρει 7 πόντους ανά αγώνα, αλλά δεν έχει καταφέρει ακόμη να "γεμίσει" τη στατιστική του. Στην Μπαρτσελόνα, όχι απλώς δεν ανησυχούν, αλλά είναι βέβαιοι πως ο Αμπρίνες είναι το next big thing του Ευρωπαϊκού μπάσκετ στο "3" κι ο μικρός τους δικαιώνει.

Καλύτερη 5αδα:  Σέρχι Ροντρίγκεθ
                              Κιθ Λάνγκφορντ
                              Ρούντι Φερνάντεθ
                              Αντρές Νοτσιόνι
                              Άντε Τόμιτς

2η καλύτερη 5αδα: Τζάστιν Ντέντμον
                                 Βασίλης Σπανούλης
                                 Στράτος Περπέρογλου
                                 Νίκολα Μίροτιτς
                                 Μπράιαντ Ντάνστον

Συνέπεια και συνέχεια

Ο Ολυμπιακός αξιοποίησε όσα του δίδαξαν τα δύο παιχνίδια στη Μαδρίτη, έκανε το 2-1 και, έτσι, αναγκάζει τη Ρεάλ να πιεστεί, να βρεθεί σε μια θέση στην οποία δεν έχει ξαναβρεθεί φέτος.

Το χθεσινό παιχνίδι ήταν, ουσιαστικά, συνέχεια του αρκετά καλού δευτέρου ημιχρόνο στο δεύτερο παιχνίδι της Μαδρίτης, όταν ο Ολυμπιακός, αν δεν είχε προδοθεί απ' την αστοχία του κυρίως στις βολές, θα μπορούσε, όχι να πάρει, αλλά να διεκδικήσει με αξιώσεις τη νίκη.

Αλλαγές

Ήταν εμφανές για οποιονδήποτε, ότι ο Ολυμπιακός με τις αλλαγές σε όλα τα σκριν ήταν πιο αποδοτικός αμυντικά απ' ότι με οποια άλλη αμυντική τακτική επιχείρησε να εφαρμόσει.

Ο Μπαρτζώκας δεν είχε λόγο να μη συνεχίσει με την ίδια λογική. Χθες, ο Ολυμπιακός για 40 σχεδόν λεπτά άλλαζε σε όλα ανεξαιρέτως τα σκριν. Τα γκαρντ της Ρεάλ, συνηθισμένα να ενεργούν με το ένστικτο, βγήκαν εκτός ρυθμού -τουλάχιστον όσον αφορά στην δημιουργία- δεν εκμεταλλεύτηκαν, παρά ελάχιστα, τα αμέτρητα μις ματς που δημιουργούσαν οι συνεχείς αλλαγές και επεδίωξαν να απεμπλακούν απ' αυτήν την κατάσταση είτε με τα μακρινά σουτ, είτε με τις διειδύσεις των Γιουλ και Σέρχι Ροντρίγκεθ.

Είναι σχεδόν αδιανόητο το γεγονός πως οι 3 σεντερ της Ρεάλ είχαν συνολικά 0 προσπάθειες από το "ζωγραφιστό", σε ένα παιχνίδι που ουκ ολίγες φορές βρέθηκαν με το Μάντζαρη, το Σλούκα και το Σπανούλη στην πλάτη τους. Δεν μιλάμε για αστοχία, μιλάμε για μηδενική τροφοδότησή τους.

Έτσι, με το low post παιχνίδι απολύτως ανενεργό, η Ρεαλ ήταν μια εξαιρετικά μονοδιάστατη ομάδα, βασίστηκε στο σπουδαίο ταλέντο των παικτών της από μέση και μακρινή απόσταση και αναπόφευκτα "έπεσε" 10 πόντους κάτω απ' τον μέσο όρο της στα παιχνίδια της Μαδρίτης.

*Την άμυνα των αλλαγών, προφανώς, δεν μπορούσε να ακολουθήσει ο Σερμαντίνι, αφού θα ήταν πολύ εύκολο να νικηθεί στα πόδια απ' τον εκάστοτε γκαρντ των Ισπανών κι έτσι ο Γεωργιανός έμεινε ορθώς παροπλισμένος και στα 40 λεπτά του παιχνιδιού.

Ολυμπιακός χαμηλά

Αντίθετα απ' τη Ρεάλ κινήθηκε επιθετικά ο Ολυμπιακός. Παρά το 0-2, την ανάγκη για νίκη που σίγουρα "γεμίζει" με άγχος, ο Ολυμπιακός δεν ενήργησε, σχεδόν καθόλου, ενστικτωδώς. Είχε απόλυτη ισορροπία στις εντός παιδιάς προσπάθειές του (34 δίποντα, 18 τρίποντα) και το σημαντικό ήταν πως δεν χρειάστηκε για τρίτο παιχνίδι να "κυνηγάει" στο σκορ.

Καθοριστικής σημασίας για την έκβαση του αγώνα, ήταν η εκκίνησή του με το Σπανούλη να είναι καταλύτης σε αυτό το σημείο. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού είχε συμμετοχή στους 10 πρώτους πόντους της ομάδας του και έδειξε πολύ πιο αποφασιστικός συνολικά στο παιχνίδι, απ' ότι στα δύο της Μαδρίτης.

Μπορεί ο Ολυμπιακός να είχε απόντα το βαρύ του χαρτί στο low post, το Στράτο Περπέρογλου, και εμφανώς επηρεασμένο από τραυματισμό το δεύτερο σημαντικό του παράγοντα σε αυτό το στοιχείο, τον Πρίντεζη, αλλά η φιλοσοφία του ήταν να επιτεθεί χαμηλά. 26 φορές εκτέλεσε από μέσα η ομάδα του Μπαρτζώκα, ενώ τόσες φορές επιτέθηκε απο μέσα αθροιστικά και στα δύο παιχνίδια στην Ισπανία.

Άλλωστε ήταν τέτοια η σιγουριά που προσέδιδε, με την απόδοσή του, ο Ντάνστον που οι παίκτες του Ολυμπιακού τον τροφοδοτούσαν συνεχώς, ενώ μάλιστα και η φάση, στο τέλος, που καταλήγει με τρίποντο του Πρίντεζη, μοιάζει να είναι σχεδιασμένη ώστε να εκτελεστεί απ' τον σεντερ του Ολυμπιακού, αλλά η πάσα του Σπανούλη προς τον Αμερικάνο τόν υποχρεώσε να ψάξει την πάσα στη γωνία που, βάσει αυτοματισμού, θα υπήρχε παίκτης.

Oι 19 ασιστ του Ολυμπιακού, σε σύγκριση με τις 12 της αντιπάλου του μαρτυρούν πως οι γηπεδούχοι ήταν πολύ πιο συνεπείς στο πλάνο τους και πολύ λιγότερο εξαρτημένοι απ' τις προσωπικές εξάρσεις των παικτών τους.

Συνέχεια

Ο Ολυμπιακός έδειξε ότι δε θα αφήσει το "στέμμα" του χωρίς να ματώσει, πραγματοποίησε μια αρκετά πειστική εμφάνιση δεδομένων των συνθηκών, αλλά το ζήτημα είναι να βρουν οι παίκτες του το σθένος να το επαναλάβουν αύριο βράδυ, για να πάνε τη σειρά στο παιχνίδι της Μαδρίτης, όπου το άγχος θα είναι "παράσημο" μόνο των Μαδριλένων.

Ωστόσο, για να τα καταφέρει ο Ολυμπιακός πρέπει να προσπαθήσει διπλά. Η Ρεάλ έδειξε ότι ακόμη και με μηδενική συνεισφορά των ψηλών της -πλην Ρέγες- μπορούσε να πάρει το ματς, στο οποίο ο Ολυμπιακός ήταν πάρα πολύ συνεπής και καλός.

Επομένως, ζητούμενο πρώτο είναι να περιορίσει και πάλι ο Ολυμπιακός τη front line της Ρεάλ, πράγμα που δεν είναι εύκολο για δεύτερο σερί ματς. Αυτό, όμως, που είναι ακόμη πιο δύσκολο και ενδεχομένως πιο σημαντικό είναι να βρεθεί τρόπος να βγεί απ' την εξίσωση -ή, έστω, να μετριαστεί η συμμετοχή του- ένα απ' τα τρία καυτά γκαρντ των Ισπανών. Ρούντι, Σέρχι και Γιουλ είχαν 54 απ' τους 76 πόντους της ομάδας τους χθες το βράδυ και 135 από τους 246 συνολικά στη σειρά (χωρίς να υπολογίζεται η συνεισφορά τους μέσω των ασίστ).

Όπως και να 'χει, ο Ολυμπιακός παλεύει στα ίσια μια σειρά απέναντι στο απόλυτο, κατά πολλούς, φαβορί για την Ευρωλίγκα, με το βασικό του "4" ανέτοιμο και το βασικό του "3" εκτός στα 2 απ' τα 3 παιχνίδια. Φυσικά, ένας πρωταθλητής Ευρώπης δεν πρέπει να 'ναι μεμψίμοιρος, αλλά το γεγονός αυτό δίνει μεγαλύτερη αξία στην προσπάθεια των πρωταθλητών.

*Κώστας Σλούκας και Βαγγέλης Μάντζαρης "χρωστάνε" ένα καλό -επιθετικά, κυρίως- βράδυ σε αυτή τη σειρά και το παιχνίδι της Τετάρτης είναι μια καλή ευκαιρία.

**Όλα τα στατιστικά στοιχεία προέρχονται απ' το εξαιρετικά αξιόπιστο in-the-game.org

Τεστ χαρακτήρα στο Ισραήλ

Απ' τη 13η αγωνιστική του top16, όταν και οριστικοποιήθηκε η επερχόμενη συνάντηση μεταξύ του Μιλάνο και της Μακάμπι ήταν γνωστό το ποιό είναι το πιο "κλειστό" ζευγάρι στα playoffs. Το ζευγάρι που συγκέντρωνε τις περισσότερες πιθανότητες για break και πολλά (ενδεχομένως, μέχρι και 5) παιχνίδια.

Η αρχή με τα δύο ματς στο Μιλάνο είναι άκρως ελπιδοφόρα, το 1-1 δίνει ελαφρύ προβάδισμα στη Μακάμπι, τα υψηλά σκορ δίνουν υποσχέσεις για ανάλογα ματς στη συνέχεια και τα παιχνίδια του Τελ α βιβ θα είναι τεστ χαρακτήρα ενόψει final 4.

Προβλήματα και προσαρμογές

Για τη Μακάμπι, το πρόβλημα μετά τον τραυματισμό του Τζέιμς έχει να κάνει με τον τρόπο λειτουργίας στο ριμπάουντ. Η ομάδα του Μπλατ ήταν, βάσει στατιστικής, η χειρότερη ομάδα του top 16 στο επιθετικό ριμπάουντ και η τρίτη χειρότερη στο αμυντικό. Αυτό οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο, ελλείψει κλασικού "4", επιτίθεται περιμετρικά, ιδίως όταν είναι ο Σχορτσανίτης στο παρκέ και, φυσικά, στην έλλειψη ύψους και δύναμης όποιου άλλου βρίσκεται στη ρακέτα συγκριτικά με τα ανίστοιχα στοιχεία σχεδόν οποιουδήποτε αντιπάλου στη θέση "4".

Στο πρώτο παιχνίδι, αν και νικηφόρο, το ριμπάουντ "πλήγωσε" τη Μακάμπι, είχε 16 λιγότερα (41-25) και μόλις 5 δεύτερες ευκαιρίες απο επιθετικό ριμπάουντ.

Ωστόσο, το γεγονός πως η Αρμάνι είναι επίσης προβληματική (σε μικρότερο βαθμό), στον ίδιο τομέα, έδωσε τη δυνατότητα στη Μακάμπι να ισορροπήσει στο δεύτερο παιχνίδι την κατάσταση, γεγονός όμως που δεν αποτέλεσε εχέγγυο επιτυχίας.

Ένα άλλο πρόβλημα-ζητούμενο για τη Μακάμπι ήταν πως θα καταφέρει να περιορίσει την πολύ αποδοτική -ακόμη και χωρίς Τζεντίλε- περιφέρεια των Ιταλών. Και στα δύο παιχνίδια, η Μακάμπι προσπάθησε να "παίξει" με τα φάουλ, να φθείρει σωματικά τα guards της Αρμάνι, αλλά το αποτέλεσμα ήταν απλά να χαμηλώσουν τα ποσοστά κυρίως του Λάνγκφορντ -plus ότι πήγε λιγότερες φορές στις βολές απ' ότι συνήθιζε-, αλλά όχι και η παραγωγικότητα συλλήβδην της περιφερειακής γραμμής της Αρμάνι.

Στην πραγματικότητα, ίδια κατάσταση είχε να αντιμετωπίσει και το Μιλάνο, αφού στο top 16 η επίθεση της Μακάμπι ήταν ακόμη πιο αποδοτική. Ωστόσο, το γεγονός πως η ομάδα του Μπάνκι ήταν η 3η καλύτερη αμυντικά (η στατιστική λέει πως δεχόταν 102 πόντους σε 100 κατοχές) και η ομάδα που ανάγκαζε τον αντίπαλο στα περισσότερα λάθη, έδιναν μια αισιοδοξία στον Ιταλό προπονητή για την αντιμετώπιση της Μακάμπι.

Η φύση, όμως, των Ισραηλινών με τους σουτέρ σε κάθε θέση -πλήν του 5- υποχρέωσε τον Μπάνκι να "αλλοιώσει" το aggressive αμυντικό προφίλ της ομάδας του -με βασικό χαρακτηριστικό τα δυναμικά hedge out σε αντιμετώπιση του pick n' roll-, αφενός διότι με το Σχορτσανίτη στο παρκέ η Μακάμπι παίζει ελάχιστα pick n' roll, αφετέρου διότι οι βοήθειες εν γένει δημιουργούν εξαιρετικές προοπτικές για τους περιφερειακούς της Μακάμπι που είναι σταθεροί σουτερ.

Η ζημιά έγινε κυρίως στο πρώτο παιχνίδι με τους 87 πόντους παθητικό, ενώ στο δεύτερο τα άσχημα ποσοστά των Ισραηλινών (5/22 τρίποντα), σε συνδυασμό με την πιο αποτελεσματική 1 εναντίον 1 άμυνα των περιφερειακών της Αρμάνι, η Μακάμπι έμεινε 10 πόντους πιο χαμηλά.

Σχορτσανίτης και χαμηλά ποσοστά

Καθοριστικό σημείο για το δεύτερο παιχνίδι ήταν, φυσικά, η στιγμή του τραυματισμού του Σοφοκλή Σχορτσανίτη. Ο Σόφο, στο πρώτο παιχνίδι, ήταν εξαιρετικός και προσέδιδε το εναλλακτικό στοιχείο στην επίθεση της Μακάμπι.

Στο δεύτερο παιχνίδι, απόντος αυτού, ο Τάιους πήρε περισσότερο χρόνο και η Μακάμπι παρουσιάστηκε ως αρκετά περισσότερο pick n' roll ομάδα, απ' ότι στην πραγματικότητα είναι. Με τον Αμερικανό στο παρκέ, η ομάδα του Μπλατ είχε μια σίγουρη λύση μετά από τέτοιες καταστάσεις επιθετικά, αλλά και αποδοτικότερη αντιμετώπιση του pick n' roll αμυντικά. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως στο πρώτο παιχνίδια οι Σάμιουελς και Λαουάλ σκόραραν αθροιστικά 31 πόντους, ενώ χθες μόλις 12.

Ωστόσο, χωρίς το Σόφο, η Μακάμπι ήταν αναγκαστικά ιδιαιτέρως μονοδιάστατη, ο Τάιους δεν "φτιάχνει" φάσεις για τον εαυτό του, ενώ ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζεται απ' την αντίπαλη άμυνα δε δημιουργεί προϋποθέσεις για να δημιουργήσει για άλλους απο μέσα, όπως αποτελεσματικότατα κάνει ο Σχορτσανίτης. Έτσι, με το σημείο αναφοράς εκτός, ήταν αρκετά πιο έυκολο για την Ιταλική άμυνα να προσαρμοστεί και να "νικήσει" την περιφέρεια των Ισραηλινών.

Συνέχεια

Η συμμετοχή ή μη του Σχορτσανίτη στα παιχνίδια της επόμενης βδομάδας αναμένεται να κρίνει σίγουρα πολλά. Χωρίς αυτόν, η Μακάμπι υστερεί ποσοτικά και ποιοτικά έναντι της αντιπάλου της, γίνεται πιο προβλέψιμη, και εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό απ' την περιφέρειά της.

Απ' την άλλη, αυτό που πρέπει να ανησυχεί τους Ιταλούς είναι αφενός ο χαρακτήρας που θα δείξουν μέσα σε μια καυτή έδρα, όπως η Νόκια Αρίνα κι αφετέρου το πώς δε θα "πνιγούν" απ' το άγχος τους σε ενδεχόμενο ήττας στην πρώτη απ' τις δύο αναμετρήσεις.

Αυτό που φαντάζει δεδομένο είναι πως θα πάμε πάλι σε υψηλό σκορ, σε πολλές κατοχές (στις 70 πήγαν τα δύο προηγούμενα, περισσότερες από τις κατοχές των άλλων 3 ζευγαριών) και η μάχη της περιφέρειας, σε συνδυασμό με τα ποσοστά, θα κρίνει πολλά.